Poolcirkel, Sürströmimg en heel veel sneeuw.
Na alle belevenissen van gisteren hebben we het vandaag maar wat rustiger aan gedaan. We zijn inmiddels in rendierland gearriveerd en mede deelnemer hebben de eerste al gespot. Wij helaas nog niet, maar als er één is zijn er meestal meer.
Het landschap wordt mooier er mooier, alsof je continu in een kerstkaart rijdt. De wegen witter en kleiner. Hets lastig om te zien waar de weg loopt omdat alles wit is, geen contrast.
Na een gezamelijk ontbijt in ons hotel was het tijd om richting de poolcirkel te gaan en het overgangsritueel voor te bereiden. Eerst nog even langs de supermarkt voor wat augurkjes en zure bietjes. En voor een opener en vuilniszakken om de Sürströming in open te maken. Even voor degene die nog niet weten wat Sürströming is. Haringen worden met ingewanden en al en met wat kruiden ingeblikt. Dit blik moet vervolgens minimaal een jaar dicht blijven. De vis gaat in het blik fermenteren, ik vermoed doordat de darmen er nog in zitten. Het blik gaat helemaal bol staan door alle gassen die vrijkomen. Als je het blik opent spuit het vocht eruit en komt er een heerlijke rotte eierlucht vrij. Vandaar de vuilniszak en de speciale kleding voor degene die de eer heeft het blik open te maken, in dit geval Gert-Jan als oudste en meest ervaren artic-ganger.
De vis wordt opgediend op een crackertje met zuur erbij. De reacties zijn nogal wisselend. Er zijn mensen die een halve dag blijven overgeven, maar er zijn er ook die nog een tweede portie willen. Al zijn die laatste zeldzamer. (Ps op youtube zijn leuke filpmjes te vinden 🤢)
Maar goed, de supermarkt dus. Daar kwamen we erachter dat we vergeten waren de sleutel in te leveren. Dus terwijl wij (Gert-jan, Margreet en ik) verder shopten zou Tanguy de sleutel even terug brengen en daarna mij weer oppikken bij de supermarkt. Geen probleem zou je zeggen, maar dit is Finland en daar kan alles zomaar anders lopen. Wij waren inmiddels klaar met de boodschappen, maar Tanguy was nog nergens te bekennen. Het hotel was zo’n vijf km terug dus lang kon het niet duren. We besloten dat team Superfinn vast richting Poolcirkel zou gaan om alles klaar te zetten terwijl ik bij de supermarkt bleef wachten op Tanguy. Dat wachten duurde uiteindelijk een stuk langer dan ik dacht. Want wat bleek, Tanguy was verkeerd gereden en op een stijl weggetje terecht gekomen dat ook nog eens te smal was om te kunnen keren. Hij moest dus eerst sneeuwkettingen omleggen zodat hij verder kon rijden tot het ergens breed genoeg was om wel te keren.
Uiteindelijk is alles wel weer goed gekomen gelukkig, en hadden ze koffie en een warme plek om te wachten bij de supermarkt, dus ik zat daar prima.
Een half uurtje later dan gepland waren ook wij bij de poolcirkel en kon de ceremonie beginnen. Gert-jan was al helemaal ingepakt en de bordjes en drinken stonden al klaar. De vis hadden wij bij ons dus het kon van start gaan.
Ik moet toegeven dat we deze keer een stoere groep mee hebben, er is (voorzover ik weet 😉) niemand over zijn nek gegaan. Bijna iedereen heeft de Sürströming gegeten en is nu dus officieel polarcrosser.
Na dit ritueel ging iedereen weer op zijn of haar eigen tempo verder. Wij moesten eerst even de boel opruimen en ons eigen merkteken op de poolcirkel achterlaten ( ik moest echt héél nodig plassen en de wc was op slot 😇)
Daarna een klein stukje verder gereden om nog wat foto’s bij het polarmonument te maken.
Daarna was het echt tijd om richting ons hotel in Inari te gaan.
Het begon onderweg ook nog eens te sneeuwen, dit maakte de route er niet makkelijker op, wel heel spannend.
We hadden deze keer een overnachting in cabins zonder toilet of douche, daarvoor moest je dan naar buiten. Prima allemaal. Ook kregen we een simpele maar traditionele rendiersoep geserveerd. Deze was vers gemaakt door de oma van de jongen van de camping en hij was echt heerlijk! Na de dagelijkse rijdersbijeenkomst was het dan tijd om naar ons huisje te gaan, plan was om er eens op tijd in te duiken. We hadden ons lekker geinstalleers met nog een laatste drankje toen er op de deur geklopt werd. Een van de deelnemers was in de greppel gereden, of ze de takel mochten lenen. Natuurlijk zijn we weer in onze kleren gekropen om te gaan helpen. Ook dat is Raid Moermansk 😁.
Eind goed, al goed.
En toen was ook deze dag dan toch echt weer voorbij. Op naar Rusland morgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten