Vandaag was het dan eindelijk zover, we gingen de grens met Rusland over!!! Ik moet eerlijk zeggen dat ik hier wel een enkele slapeloze nacht van gehad heb en zelfs een enkele nachtmerrie 😱. Maar nu weet ik dat dat echt niet nodig was. Maar laten we bij het begin beginnen.
Vanmorgen al vroeg op pad omdat wij als organisatie als eerste bij de grens wilden zijn. Het plan was om daar te verzamelen en gezamelijk de grens over te gaan. Voor we op pad konden moesten de scharnieren van de achterdeurtjes ontdooid worden.
In tegenstelling tot gisteren was het best mooi weer, zelfs de zon liet zijn topje enkele minuten boven de horizon verschijnen. De route was echt schitterend en het wonder geschiedde, een Eland verscheen tussen de boven. Het ws voor het eerst dat ik dit machtig mooie dier levend in het wild heb mogen aanschouwen. Ik was er eigenlijk al van overtuigd dat ze niet bestonden maar een soort bedachte reclamestunt waren om Finland meer aantrekkingskracht te geven. Een soort Lochness van Finland. Maar ik moet hier nu dus op terug komen; Elanden bestaan dus wel.
Na dit magische moment gingen we verder door richting grens. De omgeving hier is zo mooi en er gaat zo’n rust uit van al die sneeuw en witheid om je heen, echt bijzonder.
En toen was het moment daar, de Finse kant van de grens was in zicht. Samen met Superfinn waren we de eerste teams bij de grens, dit wilden we ook graag zodat we vast een beetje de procedure konden bekijken en uit konden leggen dat er nog 12 van de auto’s zouden volgen. In eerste instantie wilden we met zijn allen de grens over gaan, maar het advies van de Finse douane was om dat juist niet te doen, maar in kleine groepjes te gaan zodat de drukte een beetje verdeeld zou worden. De doune in Finland was erg relaxed en ik kreeg zelfs toestemming om een paar foto’s te maken. Wel vertelde ze dat ik dat na de slagboom echt niet meer mocht doen.
Hierna gingen we niemandsland in, een flink stuk land tussen beide grensposten, en daarna kwamen we dus aan bij de russische grens. Ik moet zeggen dat het me allemaal erg mee gevallen is. Er moesten een hoop formulieren ingevuld worden, oké. En als je het. Iet op de juiste manier, bv onder het lijntje ipv erboven, invulde moest het opnieuw, maar verder waren de meeste ambtenaren wel sympatiek. Een enkeling bleef erg stug, maar zolang je gewoon deed wat je verteld werd ging het allemaal prima. Terwijl bij de russische grens bezig waren druppelden ook de eerste andere eenden binnen, zo konden we elkaar nog een beetje uitleg geven.
Wij waren alles bij elkaar een uur kwijt bij de grens. De
Rocedure was als volgt. Je kwam aanrijden en parkeerde de auto voor de grenspost op aanwijzingen van de douane beambte velvolgens moesten we naar binnen en kwam je in deel één van de ruimte. Daar moest het briefje wat bewijst dat je legaal via de grenspost bent binnen gekomen worden ingevuld, in tweevoud. Vervolgens moest eerst de bestuurder van de auto naar de controle waar alles werdt gecontroleerd. Had je het goed ingevuld kreeg je een stempel, zo niet moest het opnieuw. Na de bestuurder mocht de bijrijden naar het hokje komen voor dezelfde procedure. Vervolgens ging je door een klaphek, deze viel ook echt met een flinke klap achter je dicht.
De chaufeur moest vervolgens naar het gedeelte voor aan te geven goederen, de bijrijder mocht op een bankje wachten in het gedeelte “niets aan te geven”. Vervolgens moest de bestuurder weer een formulier invullen om de auto tijdelijk in te voeren. Was dat formulier oké bevonden dan ging de bestuurder met een beamte naar de auto om deze te controleren. Deuren open, hier en daar eentas eruit, de gereedschapskoffer open en dan was het eigenlijk al snel in orde. Daarna micht de bijrijder ook komen en kon je verder rijden.
We troffen elkaar weer bij het benzinestation net na de grens, want bij de grens konden we echt niet op elkaar wachten.
Na het genot van een bakkie koffie en een heerlijke hotdog, plus veel enthousiasme en blijheid van de medewerkster van het benzine station, zijn we samen met Superfinn vast verder gegaan. De route werd zo mogelijk nog mooier, en ook volgden er nog twee controleposten van de paspoorten. De tweede heb ik per ongeluk op foto gezet, ik had niet door dat er nog een controle was en maakte net een foto.
De rest van de route naar Moermansk was echt geweldig, een wit niemandsland waar je je aan het einde van de wereld waande. Je kwam zo goed als niemand tegen, geen ontvangst op je telefoon, echt bijzonder en ook wel spannend. De weg was niet altijd even goed schoon gemaakt en bevatte stukken met lossen dikke sneeuw en stukken met gaten in de sneeuw. Het was dus opletten geblazen.
In de buurt van Moermansk had ik weer bereik en kon ik even een apje sturen om uit te zoeken waar iedereen was. Van zeven teams een bericht, het bleef dus spannend. Wij arriveerden rond vijven in Moermansk. Meeting point met ons contact persoon en de persauto was net buiten Moermansk. Daar zouden we zoveel mogelijk eenden verzamelen omgezamelijk Moermansk in te rijden. Uiteindelijk waren we met vier eenden, de rest was nog te ver weg om op te wachten. Heel appart en leuk om dan met een camara wagen de stad in te rijden ( midden in de spits). We kregen instructies hoe we moesten rijden, hoe hard etc. Zo reden we naar het hotel waar nog meer pers stond te wachten. Er waren speciaal voor ons parkeerplekken gereserveerd en we moesten de auto’s netjes opstellen. Met de neusjes allemaal naar voren. Daarna volgden wat interviews en foto’s waarna we naar binnen gingen.
Na deze sterrenontvangst konden we dan eindelijk naar binnen. Het Parkinn Radison waar we mochten verblijven was wel even lekker na deze dagen. We ontvangen een fikse korting van 70 procent in ruil voor het tentoon stellen van de eendjes en een praatje met de pers. Prima deal.
In de bar wachten we vol spanning op de andere teams, we wisten nog steeds niet of iedereen de grens over was gekomen. Rond half acht waren we weer compleet en konden we aan het speciaal voor ons bereide buffet. We hadden de hele balzaal voor onszelf. Eigenlijk zouden hier ook de mensen van de Rotarie aansluiten, maar die waren het wachten moe geworden en vertrokken. Zij hadden al vanaf vijf uur op ons gewacht.
Het diner was super. Natuurlijk begonnen we met een glaasje wodka en een gezout augurkje, traditie hier in rusland. De wodka was heerlijk. Daarna volgde het eveneens heerlijke dinner.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten